La granhòta dins lo bugadièr

La granhòta dins lo bugadièr.

Per una polida matinada d’estiu
Dòna granhòta se passejava sul prat
En cèrca d’un canton requist
Luòc de frescura e de quietat.

Jol teulat d’una cabanèla
Trapèt son airal paradisenc
Dins una conca d’aiga canda
Plan luènh del solelh ardent.

Na Florença se’n mancava jamai
De far bugada cada divendres
E d’aprestar lo fuòc jol bugadièr
Per lo caufar totjorn que mai.

Granhotèla èra plan a son aise
Sens cap de mèfi d’aquel freginament
Que dapasset, sens violença mas segurament
Farà lèu de son Eden sa caissa.

Granhòta, siás tròp gracila
De te daissar confir atal !
L’aiga seriá estada ardenta
D’un còp de pè auriás petat lo grasal.

Sèm nosautres coma aquela piòta
De cap de cremadura ara sèm revòltats,
Tant aconsomits per de mudanças sornas,
Nos daissam morir amb nòstras libertats.