Legir “Fin de partida”: lo jòc de Florian Vernet
Dos personatges vivon endacòm (al prèp de la mar, çò dison) dins un ostal, dependents l'un de l'autre: lo mèstre es òrb e paraplegic, se lèva pas de son cadieràs; l'autre, lo servicial, a pas lo temps de s'assetar... Dins aquela vida absurda coma un jòc d'escacs, lor demòra lo parlar, parlar per se plànger, parlar per pas èsser sol, parlar per parlar, e lo rire o la derision...
Plan segur, Florian Vernet a pensat a aquela tragicomedia (1957) de Samuel Beckett, una pèça de teatre escricha en primièr en francés, « Fin de partie », puèi revirada en anglés, Endgame qu' es considerada coma una de las òbras grandas de l'escrivan irlandés; lo títol fa referéncia a un jòc.
La darrièra novèla del darrièr libre de Florian Vernet “Fin de partida” (edicions IEO Lengadòc) dona lo titol al libre que compta sièis istòrias, e la pagina de cobèrta es tanben un jòc, a pè-ranquet aqueste còp, entre cèl e tèrra... E es patetic lo dialòg entre Tòm e Tim.
Es dire que Florian Vernet dins aquel libre nos parla tanben de son biais de la condicion umana, de la vida, de la mòrt. Una vision negra benlèu mas leugièra tanben.
Las sièis novèlas son plan diferentas, e pr'aquò es dificil de causir. Las cal legir totas, las unas aprèp las autras. Òm s'arrèsta pas çaquelà. Ací una farcejada negra (Ragnarök) ont la vila de Besièrs aculhís Dieu en persona, vengut anonciar al monde la fin programada de l’umanitat. Aquí una istòria d’amistat e de mòrt dins las montanhas de la Val d’Aspa, o alara un thriller un briconèl metafisic, o quicòm mai...
A descobrir, que son pas de contar aquelas istòrias mas per legir. Vaquí la fin (gaireben) de “Fin de Partida”: “Pel primièr còp despuèi d'annadas, m'avisi que mas pensadas flotejan dins mon esperit, desliuras, leugièras. E qu'an arrestat de s'empegar coma de pats a las parets dema clòsca. Pensi que fa de temps d'aquò, ma vida aviá començat a se desfilfargar coma un brocat que seriá passat per un romegàs, e que benlèu, finala tot aquò va cambiar. Pensi que soi arribat enfin, benlèu, del costat dobèrt de la vida...” Florian Vernet escriu per escriure saique, per nos parlar tanben. Totjorn dins son estil a el, amb una lenga precisa, modèrna, eficaça, saborosa, plena d'umor e de ferocitat. Nos suspren de longa Florian Vernet, nos destabiliza e se'n congosta (òm o s'imagina)...
En literatura (qu'es tanben lingüista e pedagòg), Vernet es conegut per sos romans policièrs : E Freud dins aquò? (1992). My Name is degun (1993). Suça sang Connection (1994). Ont'a passat ma Planeta (1995). Popre ficcion (1997) pareguts dins la colleccion « Crimis », de l’IEO, per sas novèlas : Qualques nòvas d’endacòm mai (1976), Miraus escurs (Prèmi Bodon 1992), Vidas e engranatges (Prèmi Jaufre Rudel 2004) e un roman un pauc « destroy » (destructor, destroièr, destruidor, destruseire?) Jardin de las Delícias.com (Prèmi de l’Estivada de Rodés, 2007). Dins “Fin de partida”, Florian Vernet sembla a l'encòp mai suau e mai aisit: es a la cima de son art ont se mesclan fantastic e realisme, sòmis e soscadissas, trufariá e ironia...
Plan segur, Florian Vernet a pensat a aquela tragicomedia (1957) de Samuel Beckett, una pèça de teatre escricha en primièr en francés, « Fin de partie », puèi revirada en anglés, Endgame qu' es considerada coma una de las òbras grandas de l'escrivan irlandés; lo títol fa referéncia a un jòc.
La darrièra novèla del darrièr libre de Florian Vernet “Fin de partida” (edicions IEO Lengadòc) dona lo titol al libre que compta sièis istòrias, e la pagina de cobèrta es tanben un jòc, a pè-ranquet aqueste còp, entre cèl e tèrra... E es patetic lo dialòg entre Tòm e Tim.
Es dire que Florian Vernet dins aquel libre nos parla tanben de son biais de la condicion umana, de la vida, de la mòrt. Una vision negra benlèu mas leugièra tanben.
Las sièis novèlas son plan diferentas, e pr'aquò es dificil de causir. Las cal legir totas, las unas aprèp las autras. Òm s'arrèsta pas çaquelà. Ací una farcejada negra (Ragnarök) ont la vila de Besièrs aculhís Dieu en persona, vengut anonciar al monde la fin programada de l’umanitat. Aquí una istòria d’amistat e de mòrt dins las montanhas de la Val d’Aspa, o alara un thriller un briconèl metafisic, o quicòm mai...
A descobrir, que son pas de contar aquelas istòrias mas per legir. Vaquí la fin (gaireben) de “Fin de Partida”: “Pel primièr còp despuèi d'annadas, m'avisi que mas pensadas flotejan dins mon esperit, desliuras, leugièras. E qu'an arrestat de s'empegar coma de pats a las parets dema clòsca. Pensi que fa de temps d'aquò, ma vida aviá començat a se desfilfargar coma un brocat que seriá passat per un romegàs, e que benlèu, finala tot aquò va cambiar. Pensi que soi arribat enfin, benlèu, del costat dobèrt de la vida...” Florian Vernet escriu per escriure saique, per nos parlar tanben. Totjorn dins son estil a el, amb una lenga precisa, modèrna, eficaça, saborosa, plena d'umor e de ferocitat. Nos suspren de longa Florian Vernet, nos destabiliza e se'n congosta (òm o s'imagina)...
En literatura (qu'es tanben lingüista e pedagòg), Vernet es conegut per sos romans policièrs : E Freud dins aquò? (1992). My Name is degun (1993). Suça sang Connection (1994). Ont'a passat ma Planeta (1995). Popre ficcion (1997) pareguts dins la colleccion « Crimis », de l’IEO, per sas novèlas : Qualques nòvas d’endacòm mai (1976), Miraus escurs (Prèmi Bodon 1992), Vidas e engranatges (Prèmi Jaufre Rudel 2004) e un roman un pauc « destroy » (destructor, destroièr, destruidor, destruseire?) Jardin de las Delícias.com (Prèmi de l’Estivada de Rodés, 2007). Dins “Fin de partida”, Florian Vernet sembla a l'encòp mai suau e mai aisit: es a la cima de son art ont se mesclan fantastic e realisme, sòmis e soscadissas, trufariá e ironia...
Mots clau:
