La Prima occitana : quina solenca !
L’autre ser, davant mai de dos cents personas, la solenca de la « Prima occitana » a Rodés. Francament, quina polida serada !
Quin plaser de veire aqueles « pichons » de l’escòla de Druela o de Santa Radegonda cantar e dançar amb un estrambord evident ; de tals progrèsses dins tan pauc de temps ! E tanben d’entendre cantar los joves del licèu Foch, coma jamai o avián fach en occitan ! De qué se dire que se l’òm voliá e se l’òm aviá los mejans…
Mas parlem de la serada. L’« Albada » : tres voses, doas femnas e un òme ; a capella e en polifonia, o cal dire. Aqueles tres s’endevenon coma es pas possible e t’emplisson los ausidors. Aquel ser cantavan las femnas, mai libras per l’epòca que çò que l’òm crei, de femnas sovent d’aicí, en Roergue. A començar per de tèxtes de Bodon, lo grand Joan Bodon, qu’escriguèt « l’Alba d’Occitània »…
Quin polit nom per aquel grop : « Albada ». Tot lo mond sap çò qu’es una serenada, un pauc de musica lo ser per sedudir l’amiga. L’albada es la meteissa causa mas lo matin quand punteja la primièra claror del jorn ; l’alba dels Trobadors, lo moment ont tot càmbia e se capvira, ont benlèu va nàisser l’esper.
Lo grop Albada vòl donar un resson novèl a de cançons tradicionalas. E aital assegurar un ligam entre ièr e uèi, e aital èsser de passaires per deman…
Fin finala, es çò que vòl far, amb la lenga, l’IEO 12 e sa « Prima occitana ». E francament foguèt una polida solenca aquela serada a la capèla reiala de Rodés !
I.P.
