Ives Roqueta
Ives Roqueta : tè tu tè ieu
L'òme es un escrivan de tria, e un parlaire de primièra. Quand legís sos poèmas o sos tèxtes es un plaser. La poesia, çò ditz, es pas escriure de polidas causas, es escriure de causas que pensas que se càmbian pas lo mond pòdon restontir dins las pensada del mond... Escotatz !
« Quand aurai tot perdut [...] / quilharai una taula / contra lo vam dels serres / e me farai per vosautres / escriveire public »
o encara :
« Nòstres poèmas son pas qu'aquò : Mas los aucèls s'i venon recaptar / e lai anisan elai cantan / e, tè tu tè ieu, ian convèrsa / ambe lo mond entièr »
L'avètz reconegut l'Ives Roqueta que parla dels umils e dels pichons coma degun, que d'un pas ren te fa un poèma, qu'a l'amor prigond de la vida e de la lenga al còr, a ne plorar...
E la lenga, la seuna, l'a pas a la pòcha, e se sètz pas contents... Sas paraulas son de vertat, son tanben de provocacions per vos far bolegar, pas per vos convertir. Es aital lo Roqueta.
Alara parla Roqueta, d'aiçò e de quicòm mai. D'Aimé Césaire per exemple que n'es question pel moment. Ne revirèt de tròçes e foguèt per el una convidacion a l'escritura... Parla tanben de Calandreta, de la colonizacion e de la descolonizacion de l'Occitània, de Marcèla Delpastre. E lança : « Se pensa plan sonqu'en risent »...
(I. Roqueta aviá quitat aqueste divendres d'abrial 2011 La Sèrra de Camarés per Sebazac, convidat per « Itineraires et Découvertes »)
